Mantelzorg is voor veel mensen een ver van hun bed show. Persoonlijk heb ik er al op jonge leeftijd mee te maken gekregen door de ziekte van mijn moeder. Hierdoor werden thuis huishoudelijke klusjes overgenomen en werden boodschappen gedaan. Voor mij toen de meest normale zaak van de wereld. Dit is echter niet de normaalste zaak van de wereld en dit besef je pas op latere leeftijd. Kon je altijd direct aan een studie? Of moesten er eerst andere klussen worden gedaan? Toch nog even naar het ziekenhuis of wat medicatie ophalen.
Bij mantelzorg wordt vaak gedacht aan ouderen die hulpbehoevend zijn en door de kinderen dienen te worden verzorgd. Maar hoe gaat het met iemand die op jongere leeftijd al mantelzorg behoevend is? Wat voor een impact heeft dit op een gezin en wat krijgen de kinderen hiervan mee? Hoe neem je de kinderen mee in dit proces omdat zij immers opgroeien met een zieke vader of moeder?
Vanuit mijn persoonlijke interesse ben ik op zoek gegaan naar dat verhaal. Spreken met mensen die in een dergelijke situatie zitten en welke wensen en behoeften zij hebben betreffende de ondersteuning binnen de mantelzorg. Hoe staat het met de persoonlijke benadering vanuit de gemeente en wordt voldaan in deze behoefte?
De invulling van een gemeente op basis van inzet van WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) voor huishoudelijke hulp kan wellicht een oplossing bieden op de korte termijn. Maar is deze snel aan te vragen en hoe is de weg er naar toe? Met de komst van de sociale kernteams is hierin de aanpak van zelf de weg vinden omgebogen naar samen deze weg te vinden. Daarom dient deze aanpak verder uitgebouwd te worden.
Mantelzorgers voelen als ze naar buiten treden vaak al de stempel die op ze gedrukt wordt. Men ziet zichzelf niet als mantelzorger en heeft daarin een afkeer tegen het woord. Vooral bij kinderen is dit het geval. Zij willen deze stempel al helemaal niet opgedrukt krijgen. Complimenten over hoe goed mantelzorgers het doen vanuit hun eigen omgeving geeft een onwennig gevoel. Waarom dient een mantelzorger dan zelf een mantelzorgcompliment (geluksroute) aan te vragen? Het organiseren van een sociaal evenement voor het gehele gezin kan hierin ook een oplossing zijn. Uiteraard kan dit met mantelzorgers maar dan wel op een informele wijze waarin men zelf de keuze kan maken een gesprek aan te gaan of juist van de dag zelf te genieten.
Vanuit mijn Twentse achtergrond ken ik het begrip: Noaberschop. In een buurt/wijk kent iedereen zijn sociale verplichting. Ik vergelijk dit wel eens met het sneeuwschuiven in de buurt. Doe je ook de stoep van de buren of het stukje gemeentelijke grond? De interesse tonen in de buren door af en toe te vragen hoe het gaat. Het niet platlopen bij verjaardagen maar elkaar opzoeken als je dat nodig vindt.
Ik ervaar deze noaberschop ook in mijn huidige nieuwbouwwijk. We zoeken elkaar op als we dit fijn vinden. Ook deze noaberschop kan binnen mantelzorg het verschil maken. Als je toch boodschappen voor jezelf gaat doen, wat is dan de moeite een extra paar boodschappen voor de buren mee te nemen? Hierdoor kunnen zij net dat kleine moment voor zichzelf pakken. Een gesprek aan gaan of iets kleins te doen zoals de boodschappen kan echt het verschil maken.
In de persoonlijke gesprekken met mantelzorgers en de ervaring die ik zelf als mantelzorger had vanuit mijn moeder en op dit ogenblik voor mijn vader heeft mij aan het denken gezet. Aan het denken gezet hier iets mee te doen! Ik weet dat ik hiermee aan de slag kan gaan door op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen te staan bij de lokale partij van Overbetuwe: Gemeentebelangen Overbetuwe! Ik zet me er voor in dit onderwerp verder bespreekbaar te maken maar bovenal verbindingen te leggen waardoor we mantelzorgers kunnen ondersteunen en hen het gevoel te geven er niet alleen voor te staan.
Dimitri Horsthuis – Tangelder
Burgerraadslid GBO
Driel